Ze kwamen niet van de trap waarlangs in het Amsterdamse Concertgebouw de goden doorgaans neerdalen. Caetano Veloso en Gilberto Gil bestegen het podium van hun 50-jarige vriendschap vanaf de zijkant, de een rechts, de ander links. Een abraçaço (knuffel), een kus en ‘Two Friends, a Century of Music’ was begonnen. Het Viva Brasil Festival opende er donderdag 25 juni het programma van 2015 mee.
Jonge mannen waren ze, Caetano en Gil, beiden in 1942 geboren in de Braziliaanse deelstaat Bahia, toen ze midden jaren zestig met de Tropicália-beweging de dictatuur in hun land tegen zich in het harnas joegen. Ze werden gearresteerd, in 1969, leefden twee jaar in ballingschap in Londen, en keerden in 1972 terug. ‘Back in Bahia.’ Het was de opener. Twee mannen, twee gitaren en vijftig jaar muziek. En vriendschap. Ze houden van elkaar, zoals vrienden van elkaar kunnen houden, gaan vaak hun eigen weg, muzikaal, politiek, maar altijd vinden ze elkaar ook weer. ‘Coração Vagabundo’ (Zwervershart) zongen en speelden ze, voor het publiek en voor elkaar. Een viering van hun vriendschap was het, op het podium van Het Concertgebouw, maar het had evenzogoed een bar in Leblon in Rio of de Pelourinho in Salvador kunnen zijn. Jonge mannen waren ze, vaders werden ze, van de Música Popular Brasileira. Er waren veel oude nummers, door Caetano geschreven in de jaren zestig en van Gil uit het decennium daarna, naast het door Bloco Afro Olodum bekend geworden ‘Nossa Gente (Avisa Lá)’ en een fel gespeeld ‘Odeio Você’ van Caetano’s album ‘Cê’. Het voor een groot deel Braziliaanse publiek vierde mee, eerst nog wat aarzelend, zoals in het emotionele door Caetano prachtig a capella aangevangen ‘Terra’, ietsje meer in ‘Drao’ en ‘Se Eu Quiser Falar Com Deus’ en uiteindelijk voluit en massaal bij de in de jaren zeventig door Gil geschreven toekomsthymne ‘Expresso 2222’. Het publiek raakte ook steeds uitgelatener en tegen de tijd dat ‘Filhos de Gandhi’ klonk, het laatste nummer, doken de smartphones op. En toen was er de toegift en werd het echt feest met ‘Desde Que O Samba E Samba’, het fraaie tweestemmige ‘O Leãozinho’ en als laatste ‘Domingo No Parque’ en de twee bijgelicht door een woud van enthousiaste snapshot en selfieschieters. Jonge mannen waren ze, vaders werden ze, vrienden zijn ze, onze vrienden. Obrigado Caetano & Gil.
