De Ierse muzikante Hilary Woods onderzoekt met haar tweede album Birthmarks op de oscillerende golven van sonische barensweeën het groeiproces naar het Zelf.
Hilary Woods speelde van 1996 tot 2003 bas in de alternatieve rockband JJ72. Na haar vertrek bij JJ72 bezocht ze enige tijd de kunstacademie, studeerde literatuur en film, en keerde vervolgens terug naar de muziek.
In 2014 bracht Hilary Woods onder haar eigen naam de EP ‘Night’ uit. In 2016 volgde de EP ‘Heartbox’. Weer twee jaar later was er haar debuutalbum ‘Colt’, met daarop acht dromerige liedjes ingebed in minimalistisch-atmosferische instrumentaties. En weer zijn er twee jaar voorbij. En weer is er een nieuwe Hilary Woods release, het album ‘Birthmarks’, en blijkt ‘Colt’ slechts een vingeroefening te zijn geweest. Hilary Woods gaat op ‘Birthmarks’ écht de diepte in.
Hilary Woods was hoogzwanger toen ze ‘Birthmarks’ in de winter van 2019 opnam en daarvoor heen en weer reisde tussen haar woonplaats Galway in Ierland en de thuisstad Oslo van haar producer, de Noorse noise-adept en experimentele filmmaker Lasse Marhaug. ‘Birthmarks’ bevat, net als voorganger ‘Colt’, acht composities, maar is meer een sonisch avontuur dan een liedalbum. Intensiteit en intuïtie zijn de kernbegrippen waarmee ‘Birthmarks’ tot stand is gekomen. Woods onderzoekt in haar muziek de vaak ongrijpbare processen van de persoonlijke ontwikkeling, de verborgen zwangerschapsgroei en uiteindelijk de Geboorte van het Zelf (naar Kierkegaard*).
‘Birthmarks’ is geïnspireerd en gebaseerd op de mechanismen van innerlijke verandering aan de hand van angsten, oude muziek, het geheime leven van bomen, wolven, de schilderijen van Francis Bacon, de foto’s van Francesca Woodman, de films van Chris Marker, de verminderde gemeenschapszin in een onrustige wereld en de kracht binnen dat alles van de eenzame menselijke stem. Lasse Marhaug als producer is een perfecte keuze. Hij legt met vervormde veldopnamen, analoge bas-synthesizers en heavy noise-pulsen een spanningsvolle geluidslaag neer die knarst, kraakt en krast als de snel wisselende en heftige beeldcollages in de video van de donkere opener ‘Tongues of Wild Boar’. De meeslepende en bezwerende trancesfeer is de ideale basis voor de gedempte en zacht fluisterende vocalen van Hilary Woods.
Er zijn bijdragen van meer gewone instrumenten als saxofoon, cello, gitaar en piano. Toch is het vooral de interactie tussen producer en zangeres/muzikante die ‘Birthmarks’ optilt. De laatste lijkt zich in haar teksten en muziek in een raadselachtige en magische werkelijkheid op te houden, ergens tussen boven- en benedenwereld (de laatste werd eerder briljant beschreven door de Britse schrijver Robert Macfarlane in zijn boek ‘Underland: A Deep Time Journey’). Daar, in die tussenwereld, bevinden zich de ‘Orange Tree’ en de leven schenkende (metafoor zwangerschap) bijenvolken uit de door Woods zelf geregisseerde bijbehorende video. Daar komen in ‘Through the Dark, Love’ oude folksferen voorbij en hypnotiseren saxofoon en rollende soundscapes in ‘Mud & Stones’. Daar vormt een industrieel klinkend ‘Cleansing Ritual’ de opmaat naar de breekbare en raadselachtige piano-song ‘There is No Moon’ waarmee ‘Birthmarks’ afsluit, de baring volbracht. De boreling is een album dat ongrijpbaar is, en fascineert, als het leven.
Hilary Woods – Birthmarks
Sacred Bones Records / Konkurrent
Foto’s Hilary Woods: © Joshua Wright
| *De 19-eeuwse Deense filosoof, protestants theoloog en cultuurcriticus Søren Kierkegaard (1813-1855) wordt vaak gezien als de wegbereider of eerste representant van het existentialisme. Kierkegaard omschreef het proces in het leven waardoor een individu een Zelf wordt als een subtiel iets, niet iedereen heeft het en velen zullen het op hun weg kwijt raken. Een Zelf wordt niet gegeven, het is geen geboorterecht, het vormt zich door educatie, cultuur en bewuste keuzes. |