Ongeacht welke muzieksmaak iemand heeft, een goed liedje gaat er bij de meesten altijd wel in. Een goed liedje heeft ook altijd wel een zweem van melancholie over zich. KEVIN MORBY speelt en zingt er een heel album mee vol: melancholische kampvuurliedjes voor sundowners.
In 2017 verhuisde singer-songwriter Kevin Morby van Los Angeles terug naar een leeg huis in zijn geboorteplaats Kansas City. Thuiskomen in Kansas voelde aan als een ware cultuurschok in vergelijking met het leven vol chaos en avontuur van een band onderweg. Maar… Morby voelde zich, zei hij, “blij dat ik – voor het eerst in mijn volwassen leven – een plek had om de deur te sluiten, zonder andere verleidingen dan om aan muziek te werken en na te denken over wat ik had opgebouwd sinds ik wegging.”
Omdat hij er echter niet aan toe was om de Californische woestijn al helemaal los te laten, gebruikte Morby voor de inrichting van zijn huis aandenkens en herinneringen aan zijn eerdere woonplaats, cactussen en aloë vera, en dennenhout tegen de muren. Zijn nieuwe huis kreeg de bijnaam ‘The Little Los Angeles’.
Het eerste album dat Kevin Morby in Kansas City opnam, was ‘Oh My God’. Maar er was inspiratie voor meer. In de zomer die volgde kwam zangeres en vriendin Katie Crutchfield (van de band Waxahatchee) op bezoek. In de weken van haar verblijf deelden zij naast liefde veel andere zaken met elkaar, waaronder een wederzijdse melancholie die elke avond rond zonsondergang leek te verschijnen. Ze begonnen zichzelf ‘sundowners’ te noemen. En zo werd ‘Sundowner’ de titel voor Morby’s zesde solo-album en ‘Campfire’, waarin de twee geliefden elkaar ook muzikaal ontmoetten, daarvan de eerste single.
sun·down·er /ˈsənˌdounər/ (noun) – One who feels increased melancholy during twilight hours.
Tien songs telt ‘Sundowner’, tien songs waarin Kevin Morby zijn nieuwe leven leeft, ver van de grote stad en verwonderd over het gevoel dat hij iedere dag weer beleeft als de zon zijn laatste stralen werpt op het oneindig lijkende landschap. Maar Kevin Morby spreekt ook zijn zorgen uit, over de grote politieke en sociale verschillen tussen de mensen in de stedelijke gebieden van Amerika en op het platteland. Over de dreigende vernietiging van het milieu heeft hij het. ‘God-bless and pray for American daughters and sons’, zingt hij in ‘Don’t Underestimate Midwest American Sun’, om even verderop te bidden, te smeken bijna: ‘God-bless and pray our American waters and suns / Don’t outrun me, please don’t run / Please don’t run from me, please don’t run’.Tot Kevin Morby’s favoriete artiesten horen Lou Reed en Bob Dylan, en met name de invloed van de laatste klinkt hier en daar best wel door in de songs op ‘Sundowner’. Het titelnummer brengt echter een andere inspiratie tot leven. Zowel in het getokkelde gitaarintro als in de tekst lijkt de in 2016 overleden Leonard Cohen niet ver te zijn. Een regel als ‘So I went to the Lord but the Lord said, “No, you’re not welcome here anymore”’ had zo uit een tekst van de Canadese dichter-zanger afkomstig kunnen zijn.
De muziek op ‘Sundowner’ ademt onmiskenbaar melancholie – er klinkt verlangen in de songs, en nostalgie, er is hoop en hier en daar gaat er een vorm van magisch realisme in schuil. Een sundowner voelt als de zon ondergaat een gevoel van melancholie opkomen. Maar voorafgaand aan de schemering die volgt, is er het gouden kwartier, als de zon de laatste ademtocht van de dag in een explosie van licht uitstoot. De hoesfoto van een gestript ‘Litte Los Angeles’ lijkt op dat moment, het einde van de dag te zijn gemaakt. En een ding is zeker: Kevin Morby’s songs hebben op ‘Sundowner’ zonneklaar een gouden rand.
Kevin Morby – Sundowner
Dead Oceans / Konkurrent