Bell Orchestre
is een avant-garde samenwerkingsverband van zes instrumentalisten uit Montreal. Onder de leden zijn violiste Sarah Neufeld en bassist Richard Reed Parry, beide Arcade Fire lid van het eerste uur. ‘House Music’ is het eerste volledige album van de band in ruim tien jaar.
De zes leden van Bell Orchestre hebben uiteenlopende muzikale achtergronden, maar het is juist de vereniging van de diverse muzikale elementen, hoe onwaarschijnlijk soms ook, die de muziek zijn bijzondere magie geeft.
Bell Orchestre’s nieuwe album ‘House Music’ bestaat uit tien aaneengesloten delen. De basis werd gelegd in improvisaties. Die werden vervolgens tot een meeslepende, instrumentale sculptuur gebeeldhouwd. Daarin smelten klassieke en elektronische instrumenten en zelfs een Afrikaanse gongoma (halve kalebas met ijzeren zaagbladen bespeeld als een duimpiano) samen in genre overschrijdende en zelfs genre uitdagende, muzikale werelden.
Iedereen die muziek maakt kent het baal-gevoel als een spontaan geboren jamsessie of improvisatie lekker loopt, maar er blijft achteraf niets tastbaars over. De bandleden van Bell Orchestre halen in de liner notes van ‘House Music’ herinneringen op aan de vele improvisatiemomenten waarin “een genuanceerd muziekstuk organisch kon ontstaan, volledig gevormd, zonder enig plan, discussie of rationeel denken” en vervolgens verloren ging, omdat het niet was opgenomen.
Ze besloten om voor een nieuw album de spontaniteit en het toeval tot uitgangspunten te maken. De band bedraadde elke hoek van het meerdere verdiepingen tellende, landelijke huis in Vermont van violiste en zangeres Sarah Neufeld.
Zij en de andere vijf leden van het mini-orkest – Pietro Amato: hoorn, keyboards, elektronica; Michael Feuerstack: pedal steel gitaar, keyboards, zang; Kaveh Nabatian: trompet, gongoma, keyboards, zang; Richard Reed Parry: bas, zang; Stefan Schneider: drums – namen ieder hun intrek in een van de kamers. Ze brachten daar zo twee weken door, als vrienden, creatief en in geconcentreerde afzondering. Er werden elke dag geïmproviseerde sessies opgenomen. Aan het eind van die twee weken lag er een album.
‘House Music’ heeft een lengte van drie kwartier en is direct geboren uit een improvisatie van anderhalf uur. Het uiteindelijke resultaat heeft wel enkele bewerkingen ondergaan, maar bestaat in grote lijnen uit de originele opnamen van de improvisaties. Het enige echte aanknopingspunt was een korte harmonische loop die door Richard Reed Parry was ingebracht en die als een stuwende kracht en katalysator door de muziek loopt. Voor al het overige is ‘House Music’ geschreven en ontstaan op de door de musici beleefde momenten van spelen zelf.
Daar, in die momenten van hoorbaar speelplezier, vonken felle, staccato vioolpartijen, waaien elektronische winden, vloeit een elektronische puls over in latin-achtige orkestraties, wisselt tribal percussie af met space ruis, blazen blazers fraai unisono de pannen van het dak en dolen de musici eendrachtig door bloesemende velden van minimal en ambient. Dat alles is fraai aan elkaar gelast tot één lange en bijzondere ervaring van muziek als veelkleurige en meerlagige poëzie.
‘House Music’ is een album dat het best in een keer, zonder pauze wordt beluisterd. Vergeet dus de vinyl versie, tenzij om ergens halverwege even naar adem te kunnen happen. ‘House Music’ sleept je mee in een stroom die zonder ophouden tien hoofdstukken lang meandert, zonder echte rustpunten. Het is alsof je in een zwembad van klanken duikt waar de golfslag je optilt en over je heen spoelt, en steeds weer een stukje verder brengt. En voor wie zelf wel eens een instrument hanteert kan ‘House Music’ van Belle Orchestre zomaar een inspiratiebron zijn die onweerstaanbaar prikkelt en uitnodigt tot inpluggen en meespelen. Hell Yeah!
Bell Orchestre – House Music
Erased Tapes / Konkurrent
Foto Bell Orchestre © Nick Bostick