Hij is muzikant, zanger, songschrijver en sundowner.
Kevin Morby
vond in oude foto’s en dromen de inspiratie voor:
This Is A Photograph
Het verhaal begint met een doos met oude familiefoto’s die Kevin Morby in januari 2020 enigszins gedachteloos bekeek in de kelder van zijn ouderlijk huis in Kansas City. Een paar uur eerder, tijdens een familiediner, was zijn vader voor zijn ogen in elkaar gezakt en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Die nacht voelde Morby nog steeds de schok en angst die hem op dat moment overviel in zijn hele wezen. Zo, in die geestestoestand van verlorenheid, staarde hij naar de beelden, ietwat verdwaasd. Tot een van de foto’s hem wakker schudde. Daarop was zijn vader te zien als de jonge man die hij ooit was, trots, sterk en vol zelfvertrouwen zonder shirt poserend op een grasveld.
This is a photograph
A window to the past
Of your father on the front lawn
With no shirt on
Ready to take the world on
Beneath the West Texas sun
In de maanden die volgden ervoer Morby een griezelige overeenkomst tussen zijn emoties van die nacht en de sfeer van de lentedagen van 2020, toen de wereld door de Covid-19 pandemie ingrijpend veranderde. Angst, bezorgdheid, hoop en veerkracht, ze draaien allemaal om elkaar heen, maalde het in zijn hoofd. Geschiedenis, trauma en het grote gevecht tegen de tijd, de moed hebben om te dromen, zelfs als je je bewust bent van het noodlot dat vaak diegenen wacht die durven te dromen. De begrippen buitelden in zijn denken over elkaar heen.
Terwijl zijn vader herstelde en weer op krachten kwam, broedde Morby verder op deze ideeën en werkte ze uit. Hij vertrok naar Memphis. Daar nam hij zijn intrek in het Peabody Hotel en begon van daaruit de sporen te volgen van dromers die hij bewonderde. Hij ging naar de oever van de Mississippi, naar de plek waar Jeff Buckley op 29 mei 1997 aan zijn einde kwam. Hij dwaalde door de Cooper-Young buurt in Midtown, Memphis, waar de op 13 januari 2010 jong gestorven (29 jaar) James Lee Lindsey Jr., bekend als Jay Reatard, zijn laatste uren doorbracht.
Kevin Morby opende zich en liet de geesten tot hem komen om zo zijn eigen dromen vorm te geven. De ideeën die overdag tijdens zijn pelgrimages in hem opborrelden legde hij ’s avonds op zijn hotelkamer vast met een geïmproviseerde opname-opstelling van alleen gitaar en microfoon. Met zijn liedjes vol verlangen naar wat was of had kunnen zijn, reageerde hij op wat hij op zijn zwerftochten had gezien en ervaren. Ze vormen nu, samengevoegd tot een album, This Is A Photograph, een diep gewortelde en gevoelde lof- en klaagzang op het Americana landschap en zijn helden, de dromers, hun successen en hun tragiek.
De klok die tikt
This Is A Photograph is geproduceerd door Sam Cohen, met wie Kevin Morby eerder werkte aan Singing Saw (2016) en Oh My God (2019). Het album bevat muzikale bijdragen van oude getrouwen van Morby’s live band, naast vrienden en nieuwe medewerkers.
Ze begonnen met de opnamen in Cohens studio in de staat New York, eerst met drummer Nick Kinsey, maar al snel meldden zich andere musici. Voormalig tourpianist Oliver Hill en diens moeder Meg en zus Charlotte leverden de strijkerspartijen. Leden van de oude live band namen deel aan de sessies, zoals Cochemea Gastelum (saxofoon), Jared Samuel (orgel) en Alecia Chakour (zang, tamboerijn), net als Eric Johnson (banjo). Verder waren er nieuwe bandleden: drummer Josh Jaeger (drums, percussie), Brandee Younger (harp), Makaya McCraven (drums) en Cassandra Jenkins (zang). Geheel in de lijn van het concept vonden de laatste sessies live plaatst in Memphis bij Sam Philips Recording, onder leiding van diens zoon Jerry Philips, die op die plek de traditie van de oorspronkelijke Sun Records-studio voortzet. Daar werkten ze de laatste dag aan het titelnummer This Is A Photograph en zongen oud-studenten van de Stax Academy er de achtergrondharmonieën.
Het nummer This Is A Photograph gaat over de onvermijdelijke werkelijkheid waarmee elk gezin zich op een gegeven moment geconfronteerd ziet, van de klok die voort tikt terwijl alle gezinsleden gewoon willen doorgaan met leven en elkaar zo lang mogelijk vasthouden. In het nummer kijkt Morby, terwijl de band een vrolijk folky dansritme speelt, terug op zijn jeugd, zijn vader, zijn moeder, zijn zus, lachend in de tuin, een sprankeling in hun ogen, om aan het eind uit te barsten in een hartstochtelijk “This is what I’ll miss about being alive. This is what I’ll miss after I die.”
Het ontroerende Bittersweet, TN is een prachtige song en een van de vele hoogtepunten op This Is A Photograph. Het gaat over ouder worden en loslaten, door Kevin Morby in duet gezongen met zangeres Erin Rae van de gelijknamige folkpopband uit Nashville, Tennessee:
Goddamn you got old, you got upset you got sick
The living took forever, but the dying went quick
And oh, just to think you were a little kid
Wondering what you’d be when you got big
And there was no time, suddenly
Tragische dood
Kevin Morby verwijst op This Is A Photograph in maar liefst twee songs naar de tragische dood van zanger-gitarist Jeff Buckley in 1997. De eerste is Disappearing met daarin de regels:
If you go down to Memphis
Please don’t go swimming in the Mississippi River
If you must, if you do
Take off your jacket and take off your boots
Just don’t wash up on Beale
Op 29 mei 1997 liep Jeff Buckley, dertig jaar oud, in Memphis een zijkanaal van de Mississippi-rivier in, om te gaan zwemmen. Hij kwam niet meer terug. Er werd gesuggereerd dat Buckley, die aan depressies leed, zelfmoord gepleegd zou hebben. Zo zou hij zijn laarzen nog aan hebben gehad toen hij het water inging.
Een tweede song gewijd aan Jeff Buckley is A Coat Of Butterflies, met daarin onder andere een verwijzing naar Buckley’s cover van Leonard Cohen’s Hallelujah, de versie die als succesvolle ‘standaard’ uitvoering de wereld over zou gaan:
There’s a lighthouse on the water, throwing light back at the shore
I heard you died trying to swim towards it, now you’re living on the river’s floor
I heard the mighty Mississippi took you out with just one punch
I heard you had the voice of a sweetheart, but the sweetheart was out getting drunk
And hey man, have you heard Buckley singing Hallelujah?
He did what Leonard never could to it, gave it wings then away it was.
Diep verlangen
Natuurlijk wordt er ook gerockt op This Is A Photograph. Er wordt gelachen, homerisch, eigenlijk hysterisch, door Alia Shawkat, in Rock Bottom, over de angst te falen door de druk uit het verleden. Er spreekt droefheid uit Stop Before I Cry, vertwijfeling uit het daarop volgende It’s Over. Maar dan is er de afsluiter Goodbye To Good Times met de geweldige versregels:
When my mother was nineteen, she’d dance to Tina, Tina Turner
And the hallway’d become a catwalk, and she’d go to the show
Het nummer en daarmee het album eindigt met een lofzang op Mickey Mantle, geen musicus maar een Amerikaanse honkbalspeler, op Tina Turner en Otis Redding, en op filmactrice Diana Lane:
Sometimes the good die young, and sometimes they survive
Well, Mickey, Tina, Otis, Diane, goddamn
Well rock me, baby, oh, rock me, child
I miss the good times, mama, they’ve gone out of style
And I don’t remember how it feels to dance, goodbye to good times
This Is A Photograph van Kevin Morby gaat over de tijd, die onverslaanbaar is, maar die op dromen geen vat heeft. En over het diepe verlangen dat de voeding is voor die dromen.
Well this is a photograph, a window to the past
Of a family growing old, inside the boxing ring of time
In Bittersweet, Bittersweet, Bittersweet, Tennessee
Kevin Morby – This Is A Photograph
Dead Oceans | Konkurrent