De Amerikaanse componist en muzikant
Rob Burger
wordt geroemd om zijn toetsenwerk en is een uitgesproken multi-instrumentalist. Naast piano speelt hij gitaar, Ebow lap steel, orgel, dulcitone, accordeon, melodica, synthesizer, orchestron, percussie en ook het programmeren heeft hij in zijn vingers.
De muzikale opbrengst van al deze talenten is overal te horen, van presentaties in het Guggenheim tot de bioscoopkaskraker Ocean’s 8 en op albums van John Zorn, Laurie Anderson en Iron & Wine. Maar zijn meest fascinerende muzikale expedities staan op zijn solo-albums, zoals het recente Marching With Feathers, opvolger van The Grid uit 2019.
Wie is Rob Burger?
Geboren in New York studeerde Rob Burger improvisatie en klassieke piano aan de Universiteit van Massachusetts en genoot in de jaren negentig als musicus enige bekendheid in de Bay Area.
Hij verhuisde naar de westkust waar hij de accordeon oppakte, zijn professionele loopbaan begon, en met de vermaarde jazzmusici van de Bill Frisell Band door Noord-Amerika en Europa toerde.
Rob was vervolgens mede-oprichter van het Tin Hat Trio met wie hij vier platen opnam.
Ondertussen groeide zijn bekendheid. Een breed scala artiesten maakte gebruik van zijn multi-instrumentale capaciteiten, onder hen Rufus Wainwright, Lucinda Williams, Norah Jones, Beth Orton, Iron & Wine, Calexico, Richard Buckner, Marianne Faithfull, Susana Baca, Laurie Anderson en John Zorn.
Eind 2002 keerde Rob Burger terug naar de oostkust en bracht op het Tzadik-label een eerste album uit met eigen werken: Lost Photograph. Hij schreef pianomuziek voor kinderen en zijn veelkleurige en gelaagde composities vonden gretig aftrek in de wereld van film, televisie, radio, theater en dans. In 2005 was hij arrangeur voor de Leonard Cohen-documentaire I’m Your Man.
Rob Burger leverde ook een bijdrage aan het multimediale retrospectief Timescapes: A Portrait Of New York, dat deel uitmaakt van de vaste collectie in het Museum of the City van New York.
Een paar jaar en wat wapenfeiten verder, het is dan inmiddels 2019, kwam van Rob Burger het kosmische solo-album The Grid uit; nu gevolgd door Marching With Feathers, met daarop muziek vol contrasten, zelfs tegenstrijdigheden. Tegenover elkaar staan kracht en zachtheid of kwetsbaarheid. Vergelijk het met de veren uit de titel. Een veer heeft een harde maar buigzame schacht met daaraan sterke vertakkingen die aan het eind steeds dunner en lichter worden. Veren bestaan uit keratine en worden gevormd in de huid van vogels. De slagpennen of vliegveren vergroten het vleugeloppervlak en ondersteunen met hun kenmerkende vormen het vermogen om te vliegen. Kracht en zachtheid vullen elkaar hier aan, het een heeft het ander nodig.
Hetzelfde kan worden gezegd van de muziek op Marching With Feathers. De verrassende wendingen in de muzikale wegen die Rob Burger hier bewandelt, bestaan door hun schijnbare tegenstrijdigheid. De componist verrast de luisteraar met steeds weer nieuwe afslagen in zijn muziek, die zich als een gedroomde, fascinerende roadmovie van song naar song steeds verder ontwikkelt. Zo ademen de pianoklanken in de opener Figurine een zweem van Debussy en oude buizenradio’s, waarna Library Science met gortdroog kloppende drums en percussie en daar overheen een minimal-achtig motief in cirkelende tonen, lijkt te verhalen van Noord-Afrikaanse trancemuziek. En de droom gaat verder. In de fantasievolle meditatie Waking Up Slowly zijn voor wie wil bijna echt meeuwen te horen, als zeilschepen scherend over de golven van de wind. Tot die gaat liggen en de lucht zich in Still vult met een ijlheid die reikt van Erik Satie tot Ryuichi Sakamoto. Even, heel even, lijkt de droom op te lossen in neo-klassieke bespiegelingen. Maar dan staat er in de barre vlakte Hotel For Saints, het pad hard, de weerklank van de stappen bijtend, als een beeldhouwer die zijn weg zoekt in het steen. En verder leidt Rob Burger ons, en weer is er rust, een zachte melancholie, in de pianoballade Robin Egg en de cello die met lange halen verhaalt van Ground Cover. Een gonzende drone kleurt vervolgens het hypnotiserende titelnummer. Waarna met de afsluiter Night Feet de verstilling definitief en Marching With Feathers voorbij is. De ogen kunnen open. Is het een ontwaken, zoals het persbericht meldt, of juist wegzakken in een ontspannen witte dagdroom, als een veertje zwevend in de lucht? Aan de luisteraar zelf de keuze.
Rob Burger – Marching With Feathers
Western Vinyl | Konkurrent