In een wereld waar autotune regeert en playlists de muziekconsument overspoelen, biedt dit trio uitkomst: Anna Serierse’s swingende bigband-revival, Kenny Barrons lyrische songbook en Jesse Harris’ intieme afterparty.
Hoe wonderlijk is het dat er, in de huidige stortvloed aan muziekproducties vol onderling inwisselbare, kreunende en lispelende zangeressen, toch nog vocalisten bestaan die zingen – echt zingen – met een stem die door stembanden, niet door software, wordt aangestuurd.
Echte, authentieke stemmen worden zeldzaam. Of beter: ze worden minder gehoord, overschreeuwd door het sociale-mediakeurslijf waarin kliks en hartjes zwaarder wegen dan zeggingskracht of vocale kwaliteit.
Anna Serierse zingt The Skymasters nieuw leven in
De Nederlandse jazzzangeres Anna Serierse hoort tot die zeldzame stemmen met een eigen klank, karakter en expressieve kracht. Afkomstig uit een muzikale familie, opgeleid in Amsterdam en gevormd door studieperiodes in Kopenhagen en Trondheim voor haar European Jazz Master, beweegt ze zich soepel tussen intieme kamermuziek en energieke clubjazz.
Al haar kwaliteiten komen samen op het album dat ze maakte met het Paradox Jazz Orchestra van Jasper Staps: ‘Remembering The Skymasters: The Vocal Years’.
Het Paradox Jazz Orchestra, opgericht in 2019 door bandleider Jasper Staps en trompettist Teus Nobel bij het legendarische Tilburgse jazzpodium Paradox, heeft zich ontwikkeld tot een van de spannendste bigbands in de Lage Landen. Met een mix van jonge honden en ervaren rotten blazen ze bijzondere Nederlandse jazzcomposities nieuw leven in – springlevend, met branie en respect voor het origineel.
Hun debuut ‘Remembering The Skymasters’ (2021) zette meteen de toon: een hedendaagse ode aan de iconische AVRO-bigband The Skymasters (1946-1997), beroemd van het radioprogramma Swingtime met Pim Jacobs en samenwerkingen met grootheden als Dizzy Gillespie, Clark Terry en Chet Baker. Het album, gebaseerd op archiefopnamen van Stichting Omroep Muziek, klonk fris, swingend en eigentijds – goed voor een Edison-nominatie, talloze optredens en een uitnodiging voor NN North Sea Jazz 2023.
Twee jaar later volgde ‘Remembering The Skymasters – Legacy’. Wéér dook Staps de archieven in – met hun duizelingwekkende voorraad van zo’n 1450 composities en arrangementen – en selecteerde parels van arrangeurs als Rob Pronk en Jerry van Rooyen.
Met ‘The Vocal Years’ voltooit het orkest zijn drieluik. Dit keer staat de stem centraal. Anna Serierse brengt, met flair en gevoel voor traditie, een eigentijdse ode aan de vocalisten die ooit met The Skymasters schitterden: onder anderen Greetje Kauffeld, Rita Reys, Rachel Gould en Marjorie Barnes, met nummers als ‘On the Sunny Side of the Street’ van Jimmy McHugh, ‘You Must Believe in Spring’ van Michel Legrand en ‘It’s All Right with Me’ van Cole Porter. Ook zes speciaal voor Greetje geschreven stukken, hier culminerend in het veertien minuten durende, ongemeen swingende ‘Medley for GK’.
De opname – op 29 januari 2025 in jazzclub Paradox, de thuisbasis van het orkest – ademt historie, maar klinkt tegelijk verrassend modern. In Anna Serierse’s timing, frasering en heldere vocale kracht vindt een halve eeuw oude muziek moeiteloos aansluiting bij het heden.
Die brug tussen toen en nu is niet alleen muzikaal, maar ook persoonlijk. Haar grootvader, Koos Serierse, was jarenlang de vaste bassist van The Skymasters. Wat begon als eerbetoon, wordt zo een familiegeschiedenis – een verhaal over muzikale erfenis en continuïteit.
Voor het Paradox Jazz Orchestra is de cirkel met ‘The Vocal Years’ rond. Ruim vijf jaar na hun eerste Skymasters-concert sluiten de musici hun ode af met een frisse blik en een stem van nu. Het album is zowel afronding als nieuw begin. De erfenis van The Skymasters gaat niet opnieuw de archieven in, maar klinkt door – vitaal en toekomstgericht.
Barrons pianopoëzie vindt haar stem in ‘Songbook’
Van de uitbundigheid van een jazzorkest naar de intimiteit van een piano-bas-drumtrio: ‘Kenny Barron Songbook’.
Kenny Barron (1943) is een Amerikaanse jazzpianist en componist uit Philadelphia, bekend om zijn lyrische spel, verfijnde harmonieën en samenwerkingen met onder anderen Dizzy Gillespie, Stan Getz en zijn eigen trio’s. Al decennia geldt hij als een van de belangrijkste melodische stemmen op de moderne jazzpiano, met een omvangrijk oeuvre van herkenbare maar harmonisch rijke composities.
Zijn recente project ‘Songbook’ is een vocaal georiënteerd album waarop Barron eigen stukken presenteert met een reeks prominente jazzvocalisten, onder wie Cécile McLorin Salvant, Kurt Elling, Catherine Russell, Jean Baylor en Ann Hampton Callaway. De plaat bundelt dertien composities uit zijn catalogus, zoals ‘Beyond This Place’, ‘Until Then’, ‘Cook’s Bay’ en ‘Illusion’ – doorgaans in triobezetting, aangevuld met wisselende zangers – en fungeert zo zowel als visitekaartje van zijn schrijverschap als als toegankelijke kennismaking voor luisteraars die hem vooral als instrumentale pianist kennen.
En een visitekaartje is het. Wat zeg ik: een indrukwekkend portfolio. En ja, dat mag zeker ook op het conto worden geschreven van de intieme en toch bloemrijke begeleiding van het trio, met Kenny Barron op piano, Kiyoshi Kitagawa op bas en Jonathan Blake op drums. Juweeltjes zijn het, vol kleine subtiliteiten en raffinement – glinsterende draden van muziek die zich om de diverse stemmen uitstrekken, ze dragen maar ook optillen. Die stemmen hebben een ziel, zijn vitaal, maar ook mijmeren ze, hebben lief – letterlijk zelfs, zoals in het door Kavita Shah prachtig gezongen ‘Lullaby’.
Drie stukken verwijzen expliciet naar bestaande personen: ‘Sonia Braga’, genoemd naar de Braziliaanse actrice, in een meeslepende vertolking van Ekep Nkwelle; ‘Marie Laveau’, dat verwijst naar de legendarische voodoopriesteres uit New Orleans, trefzeker gezongen met een mystieke kracht door Tyreek McDole; en ‘Song for Abdullah’, Barrons ode aan de Zuid-Afrikaanse pianist Abdullah Ibrahim, in wonderschone, beeldende woorden poëtisch tot leven gebracht door Cécile McLorin Salvant.
Eerder verscheen al ‘The Kenny Barron Songbook’, een bladmuziekuitgave van Sher Music uit het begin van de jaren 2000, met twintig favoriete composities in lead sheet-vorm. In combinatie laten het album ‘Songbook’ en dit songbook in drukvorm zien hoe consequent en rijk Barrons muzikale taal is – ongeacht of zijn muziek op de lessenaars ligt of van het podium klinkt.
Intieme nachtliedjes met tafelgast
Tijd voor de afterparty. Jesse Harris is een Amerikaanse singer-songwriter en gitarist uit New York, vooral bekend als schrijver van ‘Don’t Know Why’ voor Norah Jones, waarvoor hij een Grammy won. In zijn muziek mengt hij folk, pop, jazz en indie, met focus op melodie, sfeer en tekst.
Zijn eigen stem is zacht, licht en warm, met een ingetogen, bijna fluisterende voordracht alsof hij naast je op de bank zit te zingen – rechttoe-rechtaan, zonder grote uithalen of vibrato. Dat geeft een kwetsbare, persoonlijke en natuurlijke indruk, niet op de laatste plaats door kleine imperfecties.
Vergeleken met meer klassieke jazzvocalisten is Harris soberder en meer spreekzangachtig, gekenmerkt door beperkte melodische sprongen en subtiele frasering. Toch past hij in de jazzwereld door de jazzy harmonieën en vertolkingen door artiesten als Norah Jones, Madeleine Peyroux en Melody Gardot. Hij is een intieme verteller, geen spotlight-virtuoos, zoals zijn recente album ‘If You Believed in Me’ laat horen. Op de hoesfoto een mijmerende man, de zanger, onder een sfeerlamp – niet op de bank, wel aan tafel op de stoel naast je. Daar deelt hij zijn liedjes als fluisterende verhalen in het schemerlicht. Soms komt er iemand even voorbij voor een duet: Norah Jones in ‘Having a Ball’, Jake Sherman in ‘Nobody Else Knew, But We Knew’ en Marine Quemere in ‘Rose du Ciel’.
Dan is het voorbij. Terwijl het ochtendlicht door de inmiddels geopende gordijnen op weemoedige tonen naar binnen stroomt en contrasten onthult, vraagt hij vriendelijk: ‘Where’s your shadow’.
En zo eindigt de nacht met introspectie en het najagen van een schaduw – een metafoor voor alles wat je kwijtraakt in relaties, dromen of het leven zelf. De vraag wekt een gevoel van mysterie en verlies, met licht en schaduw als symbolen voor identiteit en de verborgen kanten van wie we zijn. Zo sluit de afterparty van stille, nabije verhalen perfect af. Tot de volgende draaibeurt.
Paradox Jazz Orchestra – Remembering The Skymasters: The Vocal Years (PJO Records)
Kenny Barron – Songbook (Artwork Records)
Jesse Harris – If You Believed in Me (Artwork Records)
