Met een naam als Tropical Fuck Storm verwacht je allesverzengende noise die de nieuwe wereldorde omver blaast, maar op hun vierde album Fairyland Codex klinkt de Australische supergroep soms verrassend lieflijk.
Vooral wanneer de aanstekelijke dameskoortjes naast zanger Gareth Liddiard klinken, doet een en ander denken aan punky B-52’s-achtige pop. Maar ook hier geldt dat schijn bedriegt.
Een codex is een handgeschreven, gebonden boek uit de late oudheid of middeleeuwen, meestal gemaakt van perkament of papier en de voorloper van het moderne boek. Je kunt bladeren omslaan in plaats van een rol af te wikkelen, zoals voorheen gebruikelijk.
‘Fairyland Codex’ verwijst echter niet naar een historisch manuscript, maar naar een twilight-achtige, duistere verzameling van verhalen en emoties. De muziek is avontuurlijk en experimenteel, met veel aandacht voor gestapelde zang, onverwachte breaks en afslagen en, voor wie daar gevoelig voor is, ondanks de humor, een alom aanwezige fatalistische en donkere sfeer.
Zo begint het album met ‘Irukandji Syndrome’, naar een ernstige medische aandoening veroorzaakt door de steek van bepaalde kleine kwalsoorten, vooral Carukia barnesi, ook wel de Irukandji-kwal genoemd. Het syndroom is vernoemd naar de Aboriginal Irukandji-bevolking in de buurt van Cairns, Queensland, Australië, waar de meeste gevallen voorkomen. Deze aandoening, veroorzaakt door onder de oppervlakte in het water levende, en daardoor onzichtbare wezens, als songtitel gebruiken lijkt symbolisch voor de verwarrende aard van de muziek en de thema’s die Tropical Fuck Storm op ‘Fairyland Codex’ aansnijdt.
Een ander nummer is ‘Dunning Kruger’s Loser Cruiser’. Het Dunning-Kruger-effect is een cognitieve vertekening waarbij mensen met weinig kennis hun eigen vaardigheden overschatten, omdat ze hun tekortkomingen niet herkennen. Tegelijkertijd onderschatten ervaren personen vaak hun eigen bekwaamheid. Deze misvattingen kunnen besluitvorming en gedrag beïnvloeden, en ja, ook recensies.
‘Fairyland Codex’ bevat een mix van broeierige sfeer, melodie en chaos – een muzikale apenkooi, denk aan Captain Beefheart – maar laat zich tegelijkertijd met niets anders vergelijken.
De half gesproken, half gezongen stijl van Gareth Liddiard is expressief en theatraal. Hij combineert rauwe, emotionele uitbarstingen met subtiele, verhalende momenten. Soms klinkt zijn voordracht als spoken word, dan weer als punk met een psychedelische twist, maar altijd is er die typische Australische eigenzinnigheid. Zijn zang is sarcastisch, half gesproken, met een knauwende ondertoon die niet schreeuwerig is, maar wel nadrukkelijk aanwezig.
Tropical Fuck Storm dompelt de luisteraar onder in de chaos van een dreigende, noodlottige mondiale verschuiving van krachten, belicht de personages die de ineenstorting van de samenleving teweegbrengen en doet dat alles met een arsenaal van prettig gestoorde muzikale gekte. Om je gouden tanden (‘Teeth Marche’) op stuk te bijten.
Tropical Fuck Storm – Fairyland Codex
Fire Records | Konkurrent
