"Eyes on the road and hands up on the wheel"
“Wat als we eens probeerden zachtaardig te zijn?” dacht ik, ongeveer een jaar geleden, toen ik hier mijn wens voor 2025 uitsprak — in een zeldzaam optimistisch moment. Hoe aandoenlijk naïef van mezelf. We weten intussen wel beter. De wereld brandt vrolijk verder. Het klimaat heeft allang zijn handdoek in de ring gegooid. Democratieën zetten…
Lees meer “De albums van 2025: een auditieve odyssee voorbij de oppervlakte” »
In een wereld waar autotune regeert en playlists de muziekconsument overspoelen, biedt dit trio uitkomst: Anna Serierse’s swingende bigband-revival, Kenny Barrons lyrische songbook en Jesse Harris’ intieme afterparty. Hoe wonderlijk is het dat er, in de huidige stortvloed aan muziekproducties vol onderling inwisselbare, kreunende en lispelende zangeressen, toch nog vocalisten bestaan die zingen – echt…
Waar rockmuziek vrijheid predikt maar vasthoudt aan strakke vormen, verschuift die vrijheid in hedendaagse composities zoals die van Isabel Mundry naar het luisteren zelf – een actieve, bijna archeologische verkenning van klank. Tunis, 1994 “Luister jij wel eens naar rock & roll?” vroeg ik aan de Maltese componist Charles Camilleri (1931–2009). We zaten in de…
Na een week bijna onafgebroken luisteren naar ‘Fixations’ van Andrew McIntosh ontstaat het gevoel in een sonisch perpetuum mobile te zijn beland. Het album bestaat uit drie afzonderlijke composities, maar er is een sterke samenhang tussen alle aanwezige elementen, waardoor de geluidservaring één doorgaande beweging wordt, als een voortdurend maar steeds veranderend landschap. Andrew McIntosh…
Lees meer “Opgaan in een eindeloos klanklandschap: Andrew McIntosh’ ‘Fixations’” »
Anthony Moore (1948) – zwerver langs pop en experiment, ooit spil van Slapp Happy en liedschrijver voor grootheden als Pink Floyd en Paul Young – duikt op ‘On Beacon Hill’ op in het schemerlicht. Een veteraan uit de kunstrock en de ferrous oxide-jaren, toen de bandrecorder nog een tweede geheugen was. Nu blaast hij, samen…
Lees meer “Anthony Moore keert terug door het stof: een seance aan de rand van de tijd” »
“Gebruik jij nog steeds make-up?” vroeg een oude vriendin, die ik al meer dan veertig jaar niet had gezien. Haar vraag wierp me terug in de tijd, naar de jaren zeventig, naar Tilburg — de stad van mijn jeugd, mijn geboortestad. Daar volgde ik lessen aan de dansvakacademie van het Brabants Conservatorium, voortgestuwd door ambitie,…
Lees meer “Textiel als thuis voor queer verhalen, draad als lijn van bestaan ” »
Ben jij iemand die liever je eigen koers vaart dan mee te drijven op de hype van de dag, en die kleine, onafhankelijke makers van kunst, muziek en literatuur uit de hele wereld steunt met je aankopen? Dat wordt binnenkort een stuk lastiger – en vooral duurder. Vanaf 28 juni 2025 gelden in de Europese…
De geluidsopname legt vast, maar het is de auditieve waarnemer die betekenis geeft — luisteren als bewuste, kritische keuze. Lawrence English is een Australische geluidskunstenaar en componist uit Brisbane. Hij is de drijvende kracht achter het label Room40, een toevluchtsoord voor mensen die met hun oren durven reizen. Voor English is geluid opnemen niet slechts…
Lees meer “Je gaat op reis naar Antarctica en neemt mee… je oren” »
“There’s no solution to this mess. The only moment that you can live here comfortably, in these absolutely irreconcilable conflicts, is when you embrace it all and you say, ‘Look, I don’t understand a fucking thing at all—hallelujah!’ That’s the only moment that we live here fully as human beings.” - Leonard Cohen Amsterdam kent…
Lees meer “Mokum: De stad als spiegelzaal waar Erwin Olaf en Joods Amsterdam elkaar raken” »
Antoine Tamestit geldt als een van de meest markante altviolisten van deze tijd. Geboren in Parijs in 1979, volgde hij zijn opleiding aan het Conservatoire de Paris en kreeg les van gerenommeerde docenten zoals Tabea Zimmermann. Zijn warme, rijke klank en uitmuntende techniek maken hem een veelgevraagd solist op ’s werelds vooraanstaande podia. Tamestit speelt…