mét
swamp-saus

De Australische groep Crime And The City Solution bestond al in 1978 en heeft zelfs – zo wil de overlevering – de zanger van het groepje ‘The Boys Next Door’ (ene Nick Cave) tot Birthday Party-heldendaden geïnspireerd. Het zou echter nog zeven lange jaren duren totdat zanger Simon Bonney zèlf het woestijnstof van zich af kon schudden. Just South Of Heaven.

door C. Cornell Evers OOR 28 juni 1986

Five stone walls
Made up my home
May never
Never leave
Going to hate those walls
Till the day I die
Seven long months
Spent in the ground
I lived in a hole
Behind them walls
Five walls made up my home
Five walls made out of stone

Het kon niet uitblijven. Met twee voormalige Birthday Party-gangers, Rowland S. Howard en Mick Harvey (de laatste ook bekend als Bad Seed) in de Crime-gelederen is het gewoon vragen om beschuldigingen van Party-epigonisme. Zowel een eerste E.P. (The Dangling Man) als enkele optredens zomer ’85 bevestigden in eerste instantie de vooroordelen dat het hier niet meer dan een ietwat stoffig derivaat van het vroegere clubje rond Nick Cave betrof. De voordracht van Simon Bonney die met zijn rasperige stemgeluid pogingen in het werk stelde de longen uit zijn uitgeteerde lijf te brullen, zich onderwijl in zijn beste rock & roll-traditie aan de microfoonstandaard verhangend – het was te geposeerd allemaal. Maar ook de messcherpe slagen en drilboorpartijen van gitarist Rowland S. Howard, de als altijd weirde wijze waarop Epic Soundtracks, in vroeger dagen nog Swell Map van beroep, het toch al danig verminkte drumstel mishandelde, ze suggereerden iets wat er op dat moment gewoon niet was. Zestien maanden van repeteren tussen de allereerste demo en het moment dat de heren – behalve Simon, Mick, Epic en Rowland ook nog bassist Harry Howard (broertje) – samen een podium betraden, had de emotionele lading van de songs niet ongemoeid gelaten. Toch: een vleug van romantiek, een glimp van een zwarte ziel in de muziek, ze deden reikhalzend uitkijken naar wat komen ging. Zou de groep zich van het loodzware juk van het verleden weten te ontdoen?
‘Enkelen van ons torsten inderdaad een hele voorgeschiedenis mee het podium op, een gegeven dat behoorlijk overheerste,’ kijkt Mick Harvey terug op die allereerste optredens. Die historie zou er volgens hem ook de oorzaak van zijn dat zowel het publiek als de critici uitermate argwanend stonden ten opzichte van de eerste Crime-plaat. Daarbij het specifieke zwaardvechtersgeluid van Rowland S. Howard, op The Dangling Man nogal prominent aanwezig, en de vergelijkingen met de Birthday Party zijn gauw gelegd, zo stelt althans Mick Harvey.

In ’83, vlak na de Mutiny-zwanenzang van de Birhtday Party, herinnert Mick zich zijn vriend Simon Bonney van Crime And The City Solution, de legendarische formatie waarmee het hele Boys Next Door-clubje indertijd dweepte. Terwijl Cave enkele eerste pogingen ondernam tot wat uiteindelijk de befaamde Bad Seeds-elpee From Her To Eternity zou opleveren, besloot Harvey in Australië niet alleen zijn familie weer eens te gaan opzoeken maar tevens een speurtocht te ondernemen naar de verblijfplaats van Bonney. ‘Ik wilde hem koste wat kost vinden. Om hem weer aan het werk te zetten. Omdat naar mijn idee Simon al die jaren veel te veel bezig was geweest een enorm talent gewoon te laten verslonzen.’
En inderdaad. Mick trof Simon. In Sydney. Bezig met niets. ‘Absoluut niets!’ Simon Bonney doet een krampachtige poging tot grijnzen, slaagt daar echter niet bijster in. ‘Mick was de prins die me wakker schudde, op het juist moment.’
Een prater is hij niet, deze Bonney, die schor fluisterend vertelt weliswaar heel erg van blues te houden, maar zeker niet te proberen deze muzieksoort opnieuw uit te vinden. Dat hij ook Dave Brubeck tot zijn favorieten rekent, evenals swingjazz, Edith Piaf en Jacques Brel. ‘Als het maar emotioneel is.’
Emotioneel is waar alles bij Crime om draait, grimast Harvey. En daar hoort ook de blues bij, ja. Alleen niet het soort blues zoals iedereen die in Amerika speelt en die in feite altijd op hetzelfde neerkomt: zogenaamd ontstaan vanuit een gevoel van pijn maar in feite één groot cliché. Crime wil met haar muziek een atmosfeer creëren die mensen echt de rillingen over de rug doet lopen.

HOOP
Inmiddels toonde de laatste aflevering van Pandora’s Music Box een Crime And The City Solution met wel degelijk een eigen gezicht, terwijl ook de zes songs op de tweede Crime-release, het mini-album Just South Of Heaven, een enorme belofte inhouden. Wanhoop, melancholie, de romantiek van de eenzaamheid, ziedaar de thema’s die de koers aangeven. De instrumentatie is vaak aan de sobere kant, met flarden piano, een repetitief orgeltje, een akoestische gitaar. Als sferische kleuring of om Bonney’s meeslepende vocalen te accentueren. Simon Bonney is een gepassioneerd zanger die tot grote daden in staat geacht moet worden, iemand die in zijn teksten (die hij veelal samen met zijn levensgezellin Bronwyn schrijft) uit wenst te gaan van het menselijk vermogen zichzelf boven welke problemen dan ook uit te tillen. Hij is het dan ook danig met me oneens als ik beweer dat Just South Of Heaven nogal aan de zwarte, depressieve kant is.
‘Just South Of Heaven is realistisch. Wat echt depressief is, is de zogenaamde moderne popmuziek. Die songs die voorbij gaan aan elke realiteit, aan elke reële vorm van gevoel. Als er echt mensen zijn die zo moeten leven als in die muziek voorgespiegeld wordt, dan heb ik diep medelijden met ze. Alles is niet zo geweldig, maar ik ben ervan overtuigd dat mensen de kracht hebben om hun problemen te overwinnen. Mijn songs dragen altijd een zekere vorm van hoop uit, de verwachting dat mensen hun bestaan uiteindelijk toch als iets constructiefs kunnen zien waar plezier aan te beleven valt.’

STAIRWAY TO HEAVEN
Hij schrijft vooral vanuit zijn eigen ervaringswereld, zijn eigen observaties. Over relaties die hem vaak enorm oppervlakkig voorkomen. En dus onplezierig. Bonney meent dat er toch meer uit de manier waarop mensen met elkaar omgaan te halen moet zijn dan wat hij om zich heen ziet, de hele handel en wandel in discotheken en dat soort ontmoetingsplaatsen. In Five Stone Walls beschrijft Bonney de ervaring van iemand die zich enorm in het nauw gedreven voelt, wiens leven een hel is, maar voor wie aan het eind van de song het licht gloort. Reli? Mmm,,, niet echt. Leest u gerust verder.
Voelt Simon zichzelf vaak in het nauw gedreven?
‘Ik veronderstel dat ik gewoon eerlijk mijn deel krijg van alle ellende, wat dus weinig afwijkt van wat anderen op hun dak krijgen.’
Enig idee wat voor hem de perfecte song zou zijn?
Voordat Simon de kans krijgt om te antwoorden snoert Mick hem de mond door te stellen dat je dat nooit kunt weten voor je die bewuste song geschreven hebt. ‘Jimmy Page zou waarschijnlijk zeggen: Stairway To Heaven. Iets waar ik het overigens niet met hem over eens ben.’
‘Volgens mij,’ probeert Simon alsnog, ‘is de beste song die je kunt schrijven die song waarin je erin slaagt een bepaalde ervaring tot in zijn uiterste emotionaliteit over te laten komen.’
Just South Of Heaven. Dat maakt muziek die met een moddervette swamp-saus overgoten is maar komt tevens met een dieet van hoop en hemel aanzetten. Misschien dat Simon Bonney mij kan vertellen waar die hemel van hem gesitueerd is?
‘Ik denk dat dat steeds verandert.’
‘Hemel is de individuele uitdrukking voor een zekere staat van geluk,’ laat de benjamin van de groep, Harry Howard, zich horen. ‘Hemel is dus heel erg afhankelijk van de tijd en de verlangens van het moment.’
Kijk eens aan.
‘Hemel is dat wat mensen motiveert door te gaan met de dingen te doen waarvan ze menen dat ze ze moeten doen, doorgaan met creëren,’ stelt Simon. ‘Het aloude proces van het streven naar het ultieme, de algehele perfectie.’
Simon Bonney. Op zoek naar een hemel en jammerlijk verdwaald in de hel. Levert toch altijd weer een aardig potje grotestadsblues op.

Wim Wenders’ film Wings of Desire (Der Himmel über Berlin) (1987)
Six Bells Chime by Crime and The City Solution

C&CS: ‘Wat pas écht depressief is, is die
zogenaamde moderne popmuziek’