Even, ergens in het tinkelende Dust, doemt een pianomelodie op die doet denken aan de Nederlandse band Nits en dan met name toetsenist Robert Jan Stips, vrij dansend in de ruimte maar tot leven gewekt met een minutieus nauwkeurige aanslag.
Dat de neoklassieke muziek van de Franse pianist Maxence Cyrin associaties oproept met pop en dan vooral elektronische muziek, is niet verwonderlijk. Hoewel klassiek opgeleid, ontwikkelde hij na zijn studie een fascinatie voor elektronica en werd hij een van de pioniers van de Franse electro-scene. Rond 1995 zei hij echter de techno vaarwel en richtte zich met zijn muzikale expressie geheel op de solo-piano.
De stijl van de pianist en componist, die in Parijs woont en naast modern-klassieke muziek veel voor film schrijft, ligt tussen klassiek, minimal en popmuziek.
Zijn album Novö Piano II uit 2015 bevat covers van The Cure, Soundgarden, Billy Idol en Chris Cornell, maar ook een ingetogen versie van Jesus Blood Never Failed Me Yet van de Britse componist Gavin Bryars. De pianist werkt regelmatig samen met de modewereld en is ook betrokken bij hedendaagse kunstprojecten.
Maxence Cyrin brengt op zijn nieuwe album Melancholy Island, geïnspireerd door een reis die de pianist maakte naar het zuiden van Portugal, negen originele tracks en twee covers. Zijn sprankelende melodieën, geraffineerd doorweven met subtiele elektronische geluiden, roepen een sfeer op van verre reizen en de zee (Faro Bay, Kelphin, The Island), en reflecteren met hun klanken op het voorbijgaan van de tijd (Dust, Seasons, Antica). Ook is er een cover van een song van de legendarische band Dead Can Dance: The Carnival is Over.
Om weer op Nits terug te komen. Het was Henk Hofstede, zanger en tekstschrijver van die band, die ooit in een interview betoogde dat een goed liedje melancholie nodig heeft. En melancholie, dat ademen de elf tracks die samen Melancholy Island vormen. Het is echter niet de melancholie van de weemoed, niet de melancholie van de triestheid. Op Melancholy Island van Maxence Cyrin springen reeksen van akkoorden uit de piano op om zich samen te voegen tot wolken van mijmeringen en balletten van hoop, tot landschappen van verlangen naar wat was en komen zal. Zoals te horen is in de niet gehoorde woorden van The Carnival is Over:
The fabulous freaks are leaving town
They’re driven by a strange desire
Unseen by the human eye
Someone’s calling
The carnival is over
We sat and watched
As the moon rose
For the very first time
Maxence Cyrin – Melancholy Island
Warner Classics