Het debuutalbum Schlagenheim van de Britse, experimentele, maar eigenlijk niet te plaatsen, rockband Black Midi werd in 2019 ontvangen als een ware sensatie. De band lost nu de belofte in overtreffende trap in met het absurdistische Cavalcade als spectaculaire opvolger.
Wauw! Het is de eerste, spontane reactie als na drie kwartier de finale song ‘Ascending Forth’ wordt uitgeluid. Deze kreet van enthousiasme zegt eigenlijk genoeg. De vraag rest of de leden van Black Midi met hun tweede (nu al) het rockalbum van het jaar hebben afgeleverd.
Miles Davis, Alice Coltrane, Sun Ra, Frank Zappa, Captain Beefheart, King Crimson, Gentle Giant, The Residents, Cardiacs, Can, Black Sabbath, Jimi Hendrix, Kurt Weill, Igor Stravinsky, Olivier Messiaen en een hele zwik anderen en niet te vergeten stripheld Kuifje, het zijn allemaal inspiratiebronnen respectievelijk referentiekaders voor de geniaal fonkelende muzikaliteit die Black Midi’s freakachtige optocht, ‘Cavalcade’, van macht en tegenmacht aanjaagt.
De ongrijpbare hypermuziek van Black Midi wordt omschreven als post-punk, avant-progrock, progjazz, punkjazz, mathrock enzovoort. De (toen nog) vier leden, Geordie Greep (leadzang, gitaar), Matt Kwasniewski-Kelvin (zang, gitaar), Cameron Picton (zang, bas, synthesizers) en Morgan Simpson (drums), vonden elkaar in 2017. Ze kenden elkaar van The BRIT School, een beroepsopleiding voor podiumkunsten, media, kunst, design en daarbij horende technologieën in de London Borough of Croydon. Jonge jongens waren het, die ieder op zich streefden naar een optimale beheersing van hun instrumenten en zich individueel onderscheidende instrumentalisten wilden worden. De combinatie van de vier werd Black Midi, vernoemd naar een digitaal muziekfenomeen waarin, voor mensen onspeelbaar, ontelbare pianonoten worden gegenereerd en aan elkaar geregen.
Black Midi was en is meer dan de optelsom der delen. Het debuutalbum ‘Schlagenheim’, een duizelingwekkende, dynamische mix van noise acceleraties, wringende instrumentaties, droogjes gebrachte zangpartijen en een weirde mengeling van constructie en deconstructie, sloeg in 2019 in als een muzikale fragmentatiebom. ‘Schlagenheim’ was voor menigeen album van het jaar. Hier en daar werd zelfs gesproken over een nieuw ijkpunt in de rockmuziek, het begin van een nieuw tijdperk.
Twee jaar later is er de opvolger ‘Cavalcade’. De openingstrack, tevens eerste single, ‘John L’ is geproduceerd door Marta Salogni. De overige songs zijn door Black Midi zelf geproduceerd, in nauwe samenwerking met John ‘Spud’ Murphy. Matt Kwasniewski-Kelvin verliet in de aanloop naar ‘Cavalcade’ de band (tijdelijk?) wegens mentale problemen die moesten worden opgelost. Hij leverde nog wel enkele compositorische bijdragen, maar maakte verder geen deel uit van het opnameproces. De toerende leden saxofonist Kaidi Akinnibi en toetsenist Seth Evans waren bij de opnamesessies wel van de partij, evenals violist Jerskin Fendrix.
Hij is al genoemd, opener ‘John L’. Het nummer komt snoeihard mitraillerend binnen. De gierende viool van Jerskin Fendrix stuwt in een razend tempo een pandemie van hyperactieve freejazz instrumentaties voort, terwijl bijtende vocalen in staccato afgevuurde oorlogsretoriek verhalen over het lot van sekteleiders die het bij hun volgelingen hebben verknald. Het volgende nummer ‘Marlene Dietrich’ laat leadzanger Geordie Greep horen als een warm croonende reïncarnatie van Scott Walker in zijn meer experimentele periode. Met Mackie Messer in de tekst lijkt de song direct te verwijzen naar het Duitse theaterwerk van componist Kurt Weill en schrijver Bertolt Brecht, meer specifiek de door de Nazi’s verboden ‘Dreigroschenoper’ (‘Driestuiversopera’) uit 1928. Zoals gezegd: macht en tegenmacht. Maar ‘Cavalcade’ wordt ook en veelal op de eerste plaats bepaald door onvoorspelbaarheid. ‘Chondromalacia Patella’, eveneens uit op single, gaat over herstel, en ontleent zijn wonderlijke titel aan de knieblessure die een van de bandleden opliep tijdens het hardlopen. Massieve drumroffels, stekelige ritmes en als helikopters rond cirkelende noisegitaren zijn hier de energie brengende motor van de wederopstanding na de neergang:
Losing grip
Another drip
A new cold
De piano in ‘Slow’ is de aanjager voor onderkoelde vocalen die als evenzovele kalmerende briesjes waaien door heftige erupties van jazzrock-achtige tempowisselingen en virtuoze progrock gitaren. ‘Diamond Stuff’ opent meer verfijnd, met een zacht kloppend ritme, en vult de speelruimte vervolgens op met sferische, met drones en heldere percussie geweven soundscapes. ‘Dthroned’ vervolgens zaagt en schuurt in de beste post-punk traditie door de loopgraven, met als contrapunt een vocale hoofdrol voor de hier voluit jazzy croonende Geordie Greep. ‘Hogwash and Balderdash’ combineert koebellen met explosieve jaren zeventig progrock vol snel wisselende maatsoorten, dissonanten en als granaten ontploffende vocalen. Afsluiter ‘Ascending Forth’ begint akoestisch. In de breed uithalende stembuigingen van Geordie Greep lijken zowel Jeff Buckley als Peter Hammill te resoneren (je kunt het beroerder treffen). Dan, zo ergens tegen het eind, krijgt de Black Midi ‘Cavalcade’ versterking van een klein orkest met saxofoons, viool, cello en trombone, en wordt de stoet zwierig, en na een kleine drie kwartier eigenlijk te snel, naar de uitgang geleid.
Waarna de aftiteling begint. En: Wauw!
Samen met de LP bracht Black Midi exclusief voor de indie-stores in het Verenigd Koninkrijk een aantal flexie-discs uit met covers van Taylor Swift’s ‘Love Story’, ‘Psycho Killer’ van Talking Heads, ‘21st Century Schizoid Man’ van King Crimson, ‘Nothing Compares 2 U’ van Prince, en van Captain Beefheart ‘Moonlight On Vermont’, een kleine staalkaart van de uiteenlopende interesses van de bandleden. In Nederland gaat de vinyl versie vergezeld van een stripboek met daarin de songteksten fraai verbeeld.
Of ‘Cavalcade’ van Black Midi rockalbum van het jaar wordt? Het zou zomaar kunnen. Feit is dat geen liefhebber van bijzondere muziek nog om Black Midi heen kan.
Black Midi – Cavalcade
Rough Trade / Konkurrent
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen. Zo help je CCRyder doorgaan.
Met iDEAL kun je via de beveiligde omgeving van je eigen bank CCRyder waarderen.
“Eyes on the road and hands upon the wheel”