Anthony Moore (1948) – zwerver langs pop en experiment, ooit spil van Slapp Happy en liedschrijver voor grootheden als Pink Floyd en Paul Young – duikt op ‘On Beacon Hill’ op in het schemerlicht. Een veteraan uit de kunstrock en de ferrous oxide-jaren, toen de bandrecorder nog een tweede geheugen was. Nu blaast hij, samen met AKA & Friends, zijn halve eeuw aan songs nieuw leven in: Keith Rodway en Amanda Thompson uit het paganistische Hastings (Keith op synth en percussie, Amanda vocalen; de geest van Crowley en Turing hangt er nog), plus Tullis Rennie (trombone, elektronica), Olie Brice (contrabas), Richard Moore (viool) en Haydn Ackerley (gitaar).
De middelen zijn sober: piano, gitaar, orgel, synth, stemmen – geen drums, geen backbeat. Noten vallen om de tel, akkoorden zakken in als adem, tijd golft als een trage zee in een steady-state universum zonder begin of eind. Zo ontstaat een sensuele post-devastatie lounge-act – muziek uit een wereld na de verwoesting, zoekend naar nieuwe betekenis tussen de resten van het oude. Het klinkt als late Johnny Cash in een rokerige nachtclub aan de rand van de wereld, Moore scherp aan de piano, vingers bot als die van een doodgraver; op ‘No Parlez’ met een donker pathos dat aan Nick Cave doet denken, in ‘Caught’ is zijn hoekige 1979-pop teruggebracht tot gelaten melancholie.
Het album is seance en incantatie tegelijk – avant en pop gevlochten tot donker stralende folky kamermuziek. Een touw door cobwebs en modder: ragfijne draden van herinnering en verval, melodieën die als rook opkrullen tegen een verschroeid decor. Moore roept geesten op, maar houdt ze in toom; hij weet hoe geschiedenis klinkt als echo, hoe herinnering vervormt door tijd.
Na jaren van luwte als professor in Keulen schuift hij pop en experiment opnieuw in elkaar, alsof hij zijn eigen tijdlijn monteert uit losse filmrollen. Geen retro, geen zelfverheerlijking – maar een herlezing, een zacht waarschuwende profetie. ‘On Beacon Hill’ is een terugblik die vooruit kijkt: droogogig, melancholiek, hardnekkig eigenwijs. In deze spiegelwereld zoekt Moore solidariteit en eenzaamheid tegelijk – voor vluchtelingen, voor overlevers van de tijd, voor wie nog durft te luisteren naar stemmen door het stof.
Anthony Moore With AKA & Friends – ‘On Beacon Hill’ (Drag City)
