De Amerikaanse harpiste Mary Lattimore getuigt op haar nieuwe album Silver Ladders van haar liefde voor de aarde in het algemeen en het landschap bij Cornwall, Californië in het bijzonder
De harp is geen instrument dat snel associaties oproept met experimentele muziek. De klassiek geschoolde Amerikaanse harpiste Mary Lattimore uit Los Angeles, Californië, zoekt echter al sinds haar debuutalbum ‘The Withdrawing Room’ uit 2013 de grenzen van het snaarinstrument op met haar imposante Lyon & Healy Concert Grand harp in combinatie met effecten.
Om er een voorbeeld uit te lichten: De Franse filmmaker Philippe Garrel maakte in 1968 de stomme film ‘Le Revelateur’. Hoewel de film zonder geluid uitkwam, werd vanaf de première de mogelijkheid open gehouden van live uitgevoerde toevoeging van muziek. Bij de vertoning tijdens het jaarlijkse Ballroom Marfa stomme film programma verzorgden harpiste Mary Lattimore en haar collega-musicus uit Philadelphia, multi-instrumentalist en War on Drugs-producent Jeff Zeigler, de score. Met hun mix van oude klassieke tradities en moderne improvisatie en elektronica creëerden zij een hypnotiserende soundtrack. Het album ‘Music Inspired by Philippe Garrel’s Le Révélateur’ kwam uit in 2016 (alleen verkrijgbaar op vinyl).
Naast haar solowerk en samenwerkingsverbanden met de eerder genoemde Jeff Zeigler, trad Mary Lattimore op met prominente indiemuzikanten, waaronder Thurston Moore, Kurt Vile en Steve Gunn. Haar nieuwe album ‘Silver Ladders’ nam zij op met Slowdive gitarist Neil Halstead, die ook de producer was.
Samen met het album kwam er een gelijknamige ‘visual score’ uit van filmmaakster Rachael Pony Cassells. Terwijl de harpiste midden januari 2020 ‘Silver Ladders’ opnam in de studio van Neil Halstead in Newquay in Cornwall (voorheen Cornwall Station), Californië, vlak bij een strand waar de oceaan veel surfers het leven had gekost, werd Australië geteisterd door catastrofale branden en begon COVID-19 (hoewel toen voor de meesten van ons nog onzichtbaar) aan een de wereld ontwrichtende opmars. De cineaste hoorde in de muziek op ‘Silver Ladders’ al een voorspel van de verschrikkingen die de wereld dit jaar zouden gaan treffen, én een aanklacht tegen de manier waarop we met de aarde omgaan en met elkaar. Bij het maken van de visuele partituur wilde zij “Mary’s muziek de rechtmatige plaats geven om te leiden en te ondersteunen, maar niet overweldigd door een visueel verhaal”, zegt de filmmaakster bij de uitleg van haar ‘Silver Ladders’ film op Youtube. De beelden en montage van de in sfeervol zwart-wit geschoten film zijn intuïtief tot stand gekomen. Lattimore en Cassells, beiden na een periode van quarantaine, reisden langs de Californische kust en vonden daar ondermeer echo’s van Cornwall in het landschap en symbolen van verdriet en rouw langs en aangespoeld op de kust van Maverick. Het resultaat is niet alleen een biologerende luister- en kijkervaring, het werk reflecteert tevens een diepe spirituele band tussen mens en natuur.
‘Silver Ladders’, het album, begint vrij traditioneel met ‘Pine Trees’, een vredige harpcompositie. Die gaat na een kleine drieënhalve minuut van mijmering over in het eveneens kalme titelnummer, een herinnering aan de lichtsporen (‘Silver Ladders’) in het water die de harpiste zag op een reis die zij maakte naar Stari Grad, Kroatië op het eiland Hvar. Maar dan: ‘Till A Mermaid Drags You Under’ klinkt niet alleen in de titel als een waarschuwing. Culturen in de hele wereld kennen mythen en legenden over een geheimzinnig wezen dat onder water leeft, vaak met het bovenlichaam van een vrouw en een vissenstaart in plaats van benen, dat het (meestal) op mannen heeft voorzien. Het verhaal van zeemeerminnen, zoals ze vaak werden/worden genoemd, werd in de middeleeuwen door de Kerk gebruikt om mensen te waarschuwen voor de gevaren van de verleiding. In de Braziliaanse Amazone leeft het verhaal van de mooie Yara, die met haar lange haren mannen verstrikt en meevoert naar de diepte van de wateren – ‘Till A Mermaid Drags You Under’ – als straf voor een niet respectvol omgaan met de natuur. In de ruim tien minuten die het nummer duurt, ontwikkelt zich in de met galm omwikkelde harp- en gitaarklanken een onderstroom van dreiging, als in het getij dat vanuit de oceaan komt opzetten.
In ‘Chop On The Climb Out’ creëren Lattimore en Halstead een hallucinerend dronegeluid, waarmee ze de luisteraar in een opstijgend vliegtuig meevoeren omhoog, de tijd overstijgend, lucht en (misschien, maar dat is de vraag) licht tegemoet. Even is er een gevoel van sereniteit, even, tot de harde werkelijkheid een storm van noise wordt in ‘Don’t Look’, gebaseerd op een tragisch surfongeluk dat Halstead aan Lattimore vertelde en waarbij vier mensen om het leven kwamen die een aantal in nood verkerende tieners wilden redden. Die laatsten overleefden het overigens wel, maar de muziek treurt en daarmee de aarde, de mistige velden, het water. Tot de troost komt, met de afsluiter, het gevoelige ‘Thirty Tulips’.
‘Silver Ladders’ van Mary Lattimore bevat, zoals veel instrumentale albums, een serie verhalen, vrij voor interpretatie door de luisteraar. Duidelijk is wel dat Lattimore (en Halstead) met dit album hun liefde voor de aarde in het algemeen en het kustlandschap bij Cornwall in het bijzonder tot uitdrukking wilden brengen. En dat is gelukt, op betoverende wijze.
Mary Lattimore – Silver Ladders
Ghostly International / Konkurrent