Foto © Alexa Viscius – Cooper Baumgartner
Muziek die niet aan de oppervlakte blijft pruttelen maar de diepte ingaat, heeft vaak een zweem van melancholie over zich hangen.
Voorbeelden van bovenstaande zijn de songs die de Amerikaanse musicus Alan Sparhawk uit Duluth, Minnesota opnam met Low, de legendarische band die vaak wordt geassocieerd met melancholie — zowel door de trage, minimalistische muzikale stijl als door de emotionele lading in tekst en uitvoering. In 2022 overleed Mimi Parker, de zangeres en drummer die met haar warme, melodieuze geluid sterk bepalend was voor de emotionele sfeer van Low’s muziek. Zij was dertig jaar lang Sparhawks partner, zowel creatief in de band als in het dagelijkse leven als zijn vrouw.
Het was het einde van Low, maar niet van de muziek. Na het overlijden van Mimi Parker bleef Alan Sparhawk actief: hij trad solo op, speelde samen met bevriende muzikanten en stond in 2023 op het Utrechtse festival Le Guess Who?. Sparhawk experimenteerde met nieuwe projecten, waaronder de punk-funkband Derecho Rhythm Section en het elektronische duo Damien, met zijn zoon Cyrus.
Rond dezelfde tijd begon hij ook met de opnamen van zijn solo-album ‘White Roses, My God’, dat vooral elektronisch van aard is en eind 2024 uitkwam.
De reacties op ‘White Roses, My God’ waren verdeeld. Sommigen prezen Sparhawks moed om, ondanks het verdriet om Mimi’s dood, deze nieuwe weg in te slaan. Anderen hadden moeite met de elektronische instrumentaties, zoals in de single ‘Get Still’ waarin zijn stem via een vocoder wordt bewerkt en zo zwaar is geauto-tuned dat hij niet langer herkenbaar menselijk klinkt.
Hoe dan ook, in het kader van het rouwproces na Mimi’s dood was het een afscheid en een ode. Toen Sparhawk op X (voorheen Twitter) werd gevraagd naar de betekenis van de albumtitel, antwoordde hij: “Mim hield van rozen, en soms denk ik dat ze God is.” (Bron: Wikipedia)
Een nieuw solo-album, een titelloos samenwerkingsproject met de folk- en bluegrassband Trampled by Turtles uit Duluth, Minnesota, vond zijn oorsprong in die periode en is een half jaar na ‘White Roses, My God’, al verkrijgbaar. Net als ‘White Roses, My God’, en vergeleken met de laatste producties van Low, is dit album vrij traditioneel van opzet, met gitaar en natuurlijk stemgeluid van Sparhawk in de hoofdrollen.
De samenwerking is logisch: Sparhawk en Trampled by Turtles komen allebei uit Duluth, Minnesota, en stonden al vaak samen op het podium. Ook Mimi is betrokken. Alan werkte de afgelopen jaren al aan verschillende nummers met zijn partner, en de sterke band tussen hen is nog altijd voelbaar, zoals blijkt uit het hartverscheurende duet met dochter Hollis: “It’s not broken, I’m not angry.”
Een bijzonder nummer en hoogtepunt is het prachtig meeslepende, met jammerende viool omklede ‘Don’t Take Your Light’, dat in de liner notes op Bandcamp zelfs als “Gregoriaans” wordt omschreven:
Don’t take your light out of me
Don’t take your hand off of me
Don’t take your light out of me
Oh my god, please
Show me what I can’t see
Oh my god, please
‘Alan Sparhawk With Trampled by Turtles’ is nergens echt een soloalbum. De teksten zijn dan weliswaar van de hand van Sparhawk (en Mimi?), maar de emoties in de muziek zijn nooit alleen van hem. Zijn vrienden en geliefden staan naast hem en steunen hem met hun akoestische gitaren, mandoline en viool. Ze zingen, neuriën en schreeuwen hun verdriet uit, maar reiken ook naar het licht. In Sparhawks eigen woorden: “Dat samen zingen is liefde – het gevoel van steun. Het betekent jarenlange vriendschap.”
Ze maken ‘Alan Sparhawk With Trampled by Turtles’ tot een manifestatie van collectieve inleving, een bron van troost, en een herinnering aan de harmonie die kan ontstaan wanneer je omringd bent door degenen die je het dichtst bij staan.
Zanger en gitarist van Trampled by Turtles, Dave Simonett, vertelt in de liner notes over ‘Screaming Song’, voor hem emotioneel de hoeksteen van de opnamesessie. Hij herinnert zich dat de tranen hem in de ogen sprongen bij Sparhawks eerste zin: “When you flew out the window and into the sunset, I thought I would never stop screaming / I thought I would never stop screaming your name.”
‘Alan Sparhawk with Trampled by Turtles’ roept op tot samen zingen als opsteker in turbulente tijden. We kunnen het, als we maar willen.
Alan Sparhawk with Trampled by Turtles
SubPop | Konkurrent
