De Londense singer-songwriter
Eve Owen
werkte eerder samen met de Amerikaanse band
The National, en komt nu met een eigen album:
Don’t Let The Ink Dry
Eve Owen groeide op met viool spelen, maar koos voor gitaar en piano toen ze op 13-jarige leeftijd haar eerste composities maakte. Haar belangrijkste invloed was en is haar ukelele-spelende grootvader, “omdat hij gewoon speelt omdat hij het graag doet, en het hem niet kan schelen wat iemand daarvan vindt”. Verder waren het vooral artiesten als Bob Dylan en Joan Baez die vanaf het begin haar muzikale pad bepaalden, door de “waarheid” die zij hoorde in hun teksten. Liedjes schrijven werd een manier om te ontsnappen uit een problematische schoolwerkelijkheid. Ze gebruikte daarbij de ‘stream-of-consciousness’ methode. En doet dat nog altijd. Daarbij begint ze gewoon op de piano te rammelen en te spelen wat in haar opkomt, zelfs al klinkt het aanvankelijk van geen kanten. Drie jaar op rij bracht Eve Owen als tiener de zomers door in New York in de studio met Aaron Dessner van The National. Het creatieve proces daar vormde haar verder. Haar debuutsingle ‘She Says’ werd door Aaron Dessner geproduceerd en uitgebracht door 37d03d Records, het label dat hij bestiert met zijn broer Bryce en Justin Vernon van Bon Iver. ‘She Says’ is een intieme, met warm-melancholische stem gezongen piano-ballade die gaat over eenzaamheid en verlangen, maar uiteindelijk toch ook dat beetje hoop biedt dat leven de moeite waard houdt. En nu is er dan het wederom door Aaron Dessner geproduceerde ‘Don’t Let The Ink Dry’. Het is het verrassende debuutalbum van een inmiddels volwassen zangeres en muzikante die met hoorbaar enthousiasme oudere muzikale voorkeuren koppelt aan meer hedendaagse expressie. ‘Don’t Let The Ink Dry’ is een album met liedjes waarin echte ervaringen en fantasieën door elkaar lopen als de inktlijnen in het hoofd van de covertekening. Het is alsof de zangeres oproept om alert te blijven, open te blijven staan voor nieuwe impulsen, en vooral niet te verstarren, de inkt niet te laten opdrogen. De composities van Owen zijn als schetsen van een ongetemd landschap, krachtig en kwetsbaar tegelijkertijd. Elementen uit oude folkmuziek en wringende elektronische klankexperimenten van nu versmelten daar tot liedjes die zich nestelen in het hoofd van de luisteraar, als de wirwar van draden in het eerder genoemde coverbeeld. Daar is, op de golven van de verbeelding die ‘Don’t Let The Ink Dry’ kenmerkt, steeds weer een nieuwe afslag, een andere, verrassende invalshoek. Dat is de folk in ‘So Still For You’ en de afsluiter ‘A Lone Swan’ of het op Jiddische muziek lijkende bruggetje in ‘After The Love’. Het is de lofzang aan een onbeantwoorde liefde (“maar niet van de soort die pijn doet”, aldus Owen) in ‘Blue Moon’. Maar vooral is het de warme stem van Eve Owen, buigzaam en steeds weer opverend, die ‘Don’t Let the Ink Dry’ de magie geeft die het tot een subliem album maakt.
Eve Owen – Don’t Let The Ink Dry
37d03d Records/Konkurrent
Foto Eve Owen: © Sarah Jane Fenton
